kompozycja sześcioelementowa, złożona z modułów malarskich o wymiarach 90 × 90 cm; wymiary całej kompozycji: 270 × 180 cm; akryl i piórko na płótnie
zakup – 2023

Kompozycja Struktury osobiste Witolda Liszkowskiego z 2022 roku składa się z sześciu kwadratowych modułów o jednakowych wymiarach. To część cyklu pod tym samym tytułem, nad którym artysta pracuje od połowy lat 90. Liszkowski tworzy czarno-białe abstrakcyjne kompozycje, szczelnie wypełnione zgeometryzowaną siatką drobnych linii. Zdają się one być wycinkiem większej przestrzeni, która rozciąga się daleko poza ramy płótna.

Omawiana kompozycja jest bardziej organiczna niż wcześniejsze. Niektóre fragmenty przypominają geometryczną siatkę, inne – nieco spękaną lub mozaikową powierzchnię. Nieregularna struktura wydaje się falować i kłębić, niczym kosmiczna mgławica. Rozmyte plamy barw utrzymane są w szerokiej skali szarości, przechodząc płynnie od jaśniejszych tonów do głębokiej czerni. Mimo widocznych granic poszczególnych modułów, dzieło stanowi kompozycyjną całość. Plamy i linie swobodnie przenikają między płótnami, znajdując dalej bezpośrednią kontynuację.

„Struktury osobiste to formy niezależne, odrębne i swoiste, zapisy przezroczyste wobec własnej intuicji i energii wewnętrznej. Sztuka dla mnie jest próbą stworzenia indywidualnego, własnego języka wizualnego, osobistego śladu artystycznego, powołania struktur tożsamych z głęboką podświadomością twórcy” – charakteryzuje cykl sam artysta w katalogu Poza przestrzenią (2003). Struktury „niczego nie udają, nie ilustrują, nie naśladują”, są całkowicie autonomiczne, „nieznane i tajemnicze”. Liszkowski pokrywa analogicznymi wzorami również większe przestrzenie oraz tworzy z obrazów przestrzenne formy, przeistaczając wnętrza galerii w dzieła totalne.

Opisywana kompozycja była prezentowana na indywidualnej wystawie retrospektywnej „Witold Liszkowski. Polisemie – sztuka osobista” w Galerii Miejskiej we Wrocławiu (2023).


Karolina Dzimira-Zarzycka (2023)